Skamieniałości z osadów polodowcowych
Około dwóch milionów lat temu duży obszar półkuli północnej pokrywała potężna czasza lodowa, której niewielką częścią był lądolód skandynawski. Obejmował on swoim zasięgiem dużą część Europy. W czasie ostatniego miliona lat podczas kilku kolejnych zlodowaceń (glacjałów) przedzielonych okresami cieplejszymi (interglacjałami) lądolód skandynawski pokrywał powierzchnię Polski warstwą lodu osiągającą ponad 2 km grubości. Skały podłoża wyrwane przez lądolód na północy Europy z terenu dzisiejszej Norwegii, Finlandii, Szwecji i dna Bałtyku w trakcie wędrówki na południe były kruszone i ścierane na żwir, piasek i glinę, które po ostatecznym ustąpieniu lądolodu około 10 tysięcy lat temu zalegają na powierzchni naszego kraju warstwą o miąższości sięgającej kilkuset metrów. W glinach, piaskach, żwirach polodowcowych często można znaleźć fragmenty skał osadowych różnych okresów geologicznych z pięknie zachowanymi szczątkami żyjących wtedy zwierząt bezkręgowych: gąbek, koralowców, ramienionogów, mszywiołów, trylobitów, mięczaków i szkarłupni.
