Od ponad 30 milionów lat wapienne płaskowyże Madagaskaru są poddawane procesom erozji. Początkowo wody deszczowe rzeźbiły na powierzchni skał niewielkie żłobki, rynienki i dolinki. Następnie woda przedostawała się szczelinami w głąb masywu, rozpuszczając go tworzyła studnie, olbrzymie komnaty i labirynty korytarzy. Z upływem czasu powierzchnia płaskowyżu stawała się coraz bardziej urozmaicona i niedostępna. Pomiędzy głębokimi żłobkami i rynnami pozostawały postrzępione iglice, których wysokość dochodzi do 80 metrów. Wody – penetrując coraz głębsze partie masywu – utworzyły wielopiętrowe systemy jaskiniowe, w których rozwinęła się bogata szata naciekowa. Stalaktyty, kolumny, falbany i draperie połyskują w mroku dzięki drobnym kryształkom kalcytu, które je pokrywają. W jaskiniach występują też często podziemne rzeki i jeziora, a w nich endemiczna fauna – krokodyle jaskiniowe czy ślepe krewetki.
Dzięki szacunkowi i opiece Malgaszy tsingi (stanowiące przeważnie tabu) pozostały nienaruszone do naszych czasów.
Słowo „tsingi” to nazwa dźwiękonaśladowcza: gdy uderza się w wapienną szpicę wydaje ona dźwięk: tsinnnn ...
